23 september 2013
Swami Willie heeft weer iets om over na te denken.
En dat in een tijd waarin het grootste gedeelte van de mensen alleen maar in toekomst en naar begrotingen voor volgend jaar kijkt.
Raar eigenlijk want in de toekomst kijken is echt iets voor mensen die het NU goed kunnen zien.
Als je alleen in de toekomst en ver voor je uit kijkt, dan struikel je wellicht eerder over het heden.
Dit geldt voor alles en iedereen.
Als een roofdier alleen maar in de verte zou turen zou het maar zo kunnen dat hij de prooi die voor zijn voeten loopt niet ziet.
Voor het roofdier is er dan nog niet veel aan de hand, want dan is zijn/haar reukvermogen en gehoor zo sterk dat de prooi alsnog het haasje is.
Wij mensen hebben al onze zintuigen zo afgemat en afgestompt door onze angst voor de toekomst, dat ons gehoor en onze reuk ook niet veel meer voorstellen.
Laat staan dat ons gevoel, zeg voor het gemak ons zesde zintuig en ons hart, het nog een beetje doen.
Gelukkig worden steeds meer mensen zich bewust van deze 'hogere' bewustzijnsvormen en gaan we meer naar ons hart en dat zesde zintuig kijken en luisteren en er ook voorzichtig mee werken.
In het begin nog een beetje voorzichtig, want tegen wie kun je dat zeggen.
Nog steeds heeft men heel snel de GGD gebeld voor een spanlakentje.
Op de televisie wordt je heel snel als 'zwever' in een hok met tralies geplaatst en wordt iedereen ontsmet.
Ik overdrijf niet eens zo heel erg, want omdat angst het overgrote deel der mensheid in haar krachtige, zeg maar, moordende greep heeft, durven slechts weinigen in het openbaar voor hun gevoel uit te komen.
Vrouwen hebben daar iets minder last van dan mannen, want die laatsten moeten alleen maar groot en sterk zijn en vooral veel geld verdienen om grote huizen en auto's te kopen en op verre reizen te gaan voor henzelf en hun vrouwen natuurlijk.
Swami Willie adviseert ons dan ook eens dicht bij huis te blijven en eens bij jezelf te gaan kijken wat je zou doen als al je comfort ineens wegvalt.
Wat zou je doen als al je zekerheden opeens in rook vervlogen zijn?
Ik (Dirk) heb jaren en jaren lang tussen allemaal manisch realisten gezeten, zowel privé als in werk.
Manisch realisten zijn mensen die alleen maar zien wat de wetenschap ons toestaat.
Ze leven feitelijk een een ver en grijs donker verleden.
Het was moeilijk om door die brij van zogenaamd realisme heen te breken.
Op een gegeven moment ben ik daar maar mee gestopt en ben in alle rust (van vooral de nacht) me verder gaan ontwikkelen.
Weg van alle negatieve denken.
Want dat begrijpen veel mensen nog steeds niet, namelijk dat negatieve gedachten een enorme slechte en neerwaartse invloed op alle leven hebben.
De Swami waarschuwt me nu even, dat ik niet op de zaken vooruit moet lopen, maar om dicht bij huis te blijven.
Het gaat er immers om de toekomst de toekomst te laten, die haalt ons snel genoeg in.
De toekomst moet nog komen, dus ligt die achter ons.
Dus niet voor ons.
Dat denken we wel, daarom maken we ook zoveel plannen.
Plannen die achteraf doorlopend bijgesteld moeten worden.
Als je naar het NU kijkt en dicht bij je Zelf blijft, hoef je niet zo veel bij te stellen.
Maar daar moet je dan wel tegen kunnen.
Oefening baart kunst, dus ook dit is te leren.
Als je niet te ver vooruit kijkt, dan zie je de stenen waar je over kunt struikelen veel eerder.
Dan kun je ze ontwijken.
Dat scheelt een heleboel pijn en ellende, zoals schade aan schoenen en voeten.
Laat staan aan beschadigingen aan je neus mocht je komen te vallen.
En je weet het.
Wie zijn neus schendt, schendt zijn aangezicht.
Dat zien we dus steeds vaker om ons heen.
Was getekend namens Swami Willie,
Dirk
